Χαιρετισμός Θ. Καράογλου στην Παρουσίαση του βιβλίου του Ανδρέα Ανδριανόπουλου με τίτλο «ΝΙΚΟΛΑΣ ΧΟΡΧΕ» (11-06-2014)

Εκλεκτέ φίλε, Πρώην Υπουργέ και πρώην συνάδελφε στο Κοινοβούλιο, Ανδρέα Ανδριανόπουλε,
Υψηλοί προσκεκλημένοι,
Κυρίες και κύριοι,

Αν η ζωή είναι μια περιπέτεια όπου καθένας αποφασίζει το βαθμό εμπλοκής του, τότε ο Νικόλαος Κολμανιάτης ή Νικόλας Χόρχε, ο πρωταγωνιστής του βιβλίου του Ανδρέα Ανδριανόπουλου:
-τα είδε όλα,
-τα πέρασε σχεδόν όλα
-και με την πολυτάραχη ζωή του αποτέλεσε μέρος της παγκόσμιας ιστορίας.

Άνδρας ντόμπρος και κοσμοπολίτης, τα κεφάλαια της ζωής του άνοιγαν και έκλειναν γρήγορα, τις περισσότερες φορές με εκκωφαντικό τρόπο.

Από τον Οθωμανικό στόλο όπου υπηρέτησε υποχρεωτικά, μέχρι τα παρασκήνια των Υδραίικων μηχανορραφιών και από τη λιποταξία για ένα έγκλημα τιμής, καθώς κάποιος πρόσβαλε τη γυναίκα του, μέχρι:
-τις διενέξεις βασιλικών και ρεπουμπλικάνων υποστηρικτών του Ναπολέοντα,
-το ρωσικό αυτοκρατορικό πολεμικό ναυτικό στις ναυμαχίες της Βαλτικής θάλασσας,
-τους αριστοκρατικούς κύκλους της Αγίας Πετρούπολης και τα παγωμένα ποτάμια της Σιβηρίας, στα ορμητικά νερά της Παραγουάης,
ο Νικόλαος Κολμανιάτης γνώρισε:
-λαούς,
-χώρες,
-κουλτούρες
-και πολιτισμούς.
Έζησε:
-τη μοναξιά του ξενιτεμένου,
-το φορτίο της απρόσμενης μοίρας που τον οδήγησε μακριά από το σπιτικό του
-και έγινε ένας ζωντανός θρύλος.

Όπως γράφει και ο συγγραφέας στη σελίδα 130, θέλοντας να σκιαγραφήσει το προφίλ του ανθρώπου που έγινε εθνικός ήρωας της Αργεντινής και το όνομά του υπήρξε ταυτόσημο της περιπέτειας, «ήταν ένα ελεύθερο πνεύμα που ζητούσε κάθε στιγμή την αναγνώριση».

Οι αναζητήσεις του ήταν συνεχείς και δίχως τέλος. Τίποτα δεν μπορούσε να τον εμποδίσει.

«Πως μπορώ εγώ να κλειστώ σε χρυσό κλουβί;» τον συναντάμε να αναρωτιέται ο ίδιος στη σελίδα 132, μη μπορώντας να αντισταθεί στο χαραγμένο του πεπρωμένο, έχοντας αναπτύξει παράλληλα μια ερωτική σχέση με τη θάλασσα, η οποία δεν μπορούσε να ξεπεραστεί από τίποτα άλλο στη ζωή του.

Μόνο εκείνη μπορούσε να του προσφέρει:
-ατέλειωτη,
-απόλυτη,
-αλλά και συνάμα απαιτητική,
-βασανιστική
ελευθερία,
όπως, πολύ εύστοχα, σημειώνει ο συγγραφέας στη σελίδα 188.

Ο Υδραίος ήρωας για τον οποίο μιλούμε σήμερα, θα τολμήσω να πω ότι υπήρξε ένας σύγχρονος Οδυσσέας, που αναζητούσε τη δική του Ιθάκη.

Μόνο που δεν ξέρω τελικά αν αυτή η Ιθάκη ήταν η Αργεντινή ή η Ύδρα, η οποία τόσο έχει στιγματίσει άλλωστε και τη ζωή του Ανδρέα Ανδριανόπουλου.

Συνοψίζοντας, μιας και η βραδιά ανήκει στο συγγραφέα, η αίσθηση που σου αφήνει το βιβλίο όταν το ολοκληρώσεις, είναι πως «τίποτα δεν είναι αδύνατο. Τα πάντα είναι εφικτά, μιας και το πεπρωμένο πάντα σε ακολουθεί».

Και αυτό γιατί: «Ο προορισμός στη ζωή του καθενός μας είναι χαραγμένος στο είναι του και δεν φεύγει ποτέ από δίπλα μας. Δεν πρέπει να πασχίζουμε να το αποφύγουμε. Πρέπει να αγκαλιάσουμε τη μοίρα μας, γιατί συμφιλιωμένοι μαζί της, θα πορευτούμε με ήρεμη τη ψυχή στον ανηφορικό δρόμο της ζωής».

Σας ευχαριστώ πολύ.