Άρθρο του Βουλευτή Β΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Θεόδωρου Καράογλου, στην εφημερίδα "Παρόν", που δημοσιεύτηκε στις 01 Νοεμβρίου 2025
"Αυτοί είναι…"
Υπάρχουν στιγμές στη δημόσια ζωή που αποκαλύπτουν, πέρα από πολιτικές «γραμμές», το επίπεδο πολιτικού πολιτισμού κάθε κόμματος. Δυστυχώς, σε ό,τι αφορά την αντιπολίτευση στην πατρίδα μας, γινόμαστε μάρτυρες μιας επαναλαμβανόμενης εργαλειοποίησης των πάντων για λόγους μικροκομματικής εκμετάλλευσης. Και όταν γράφω «των πάντων», εννοώ ανθρώπων, θεσμών και συμβόλων εθνικής μνήμης. Όπως θα έλεγε και ο Γ.Γ. του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, «αυτοί είναι»…
Για παράδειγμα, η απουσία των πολιτικών αρχηγών τους από την εξόδιο ακολουθία του σπουδαίου Διονύση Σαββόπουλου δεν ήταν απλώς ζήτημα… εθιμοτυπίας αλλά συνειδητή πολιτική επιλογή που φανέρωσε ότι για κάποιους ακόμη και το τελευταίο αντίο σε έναν άνθρωπο που υπηρέτησε την τέχνη και τη δημόσια ζωή με ήθος, αξιοπρέπεια και ελευθερία σκέψης αλλά και λόγου, περνά μέσα από κομματικά φίλτρα. Ότι δεν τους εξυπηρετεί, όποιος δεν είναι «μαζί τους», τον βάζουν αυτομάτως απέναντι, υπακούοντας τυφλά σε μια βαθιά αντιδημοκρατική θεώρηση των πραγμάτων.
Κάτι αντίστοιχο επιχείρησαν και στην περίπτωση του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη. Ένα αυτονόητο μέτρο θεσμικής τάξης που προστατεύει έναν χώρο εθνικής μνήμης από την απόπειρα συγκεκριμένων «κύκλων» να τον μετατρέψουν σε χώρο κακοπαιγμένων πολιτικών παραστάσεων, επιχειρήθηκε να μετατραπεί σε «μέσο» πολιτικής σύγκρουσης και αντιπαράθεσης. Βιάστηκαν, κιόλας, να διαστρεβλώσουν το νόημα και την ουσία της νομοθετικής πρωτοβουλίας μιλώντας για δήθεν «περιορισμό δικαιωμάτων». Καλή η προσπάθεια, αλλά το «παραμύθι» τους δεν έχει δράκο. Αντιθέτως, υποκρύπτει την αδυναμία της αντιπολίτευσης να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στον διάλογο και τη δημαγωγία. Γιατί άλλο πράγμα είναι η πολιτική διαφωνία και άλλο η καπηλεία των συμβόλων, όπως συνέβη στην προκειμένη περίπτωση. Διότι, ο Άγνωστος Στρατιώτης δεν είναι «χώρος διαμαρτυρίας». Είναι χώρος σιωπής, μνήμης και ενότητας. Αλλοίμονο σε όσους προσπαθούν να μετατρέψουν ένα ιερό σύμβολο σε εργαλείο πολιτικής σύγκρουσης. Τότε το πρόβλημα δεν είναι μόνο θεσμικό, πρωτίστως είναι αξιακό.
Το ευτύχημα είναι ότι η κοινωνία δεν «τσιμπάει» πλέον σε αυτήν την υποκριτική ρητορική. Ωρίμασε και έχει την εμπειρία να διαχωρίζει την γνήσια ευαισθησία από τις αριστερές κραυγές. Γι’ αυτό και σήμερα δεν παρασύρεται από τις εύκολες αντιπολιτευτικές κορώνες. Οι συμπολίτες μας αντιλαμβάνονται ότι η χώρα χρειάζεται νηφαλιότητα, σταθερότητα και υπευθυνότητα και αυτή η ωριμότητα είναι, ίσως, η μεγαλύτερη νίκη της Δημοκρατίας μας, μα και το μεγαλύτερο μάθημα της οικονομικής κρίσης. Διότι, σε τελική ανάλυση, η πολιτική ωριμότητα δεν μετριέται με τις δηλώσεις, αλλά με τη συμπεριφορά απέναντι σε όσα υπερβαίνουν την κομματική αντιπαράθεση όπως είναι ο πολιτισμός, τα σύμβολα, η ιστορία μας. Σύσσωμη η αντιπολίτευση έχει επιλέξει να τα εργαλειοποιεί. Η κοινωνία, αντίθετα, τα τιμά. Και αυτή η στάση των πολιτών είναι το πιο ισχυρό μήνυμα ότι η Ελλάδα του 2025 θέλει προοπτική, ζητά υπεύθυνες συμπεριφορές, συνέπεια και σεβασμό. Αυτά τα εγγυάται σήμερα μόνο η Νέα Δημοκρατία καθώς αποδεικνύει διαχρονικά ότι δεν πορεύεται με παρωπίδες. Σέβεται τη διαφορετική άποψη, επενδύει στον διάλογο και αντιμετωπίζει την κάθε κρίση με νηφαλιότητα. Είτε πρόκειται για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, είτε για θέματα καθημερινότητας, δεν εγκλωβίζεται σε δογματισμούς, διότι υπήρξε και παραμένει ο θεματοφύλακας του μέτρου, του σεβασμού και της λογικής.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε κρίσιμη στιγμή της μεταπολιτευτικής πορείας της χώρας, η Νέα Δημοκρατία ήταν εκείνη που κράτησε την Ελλάδα όρθια. Και θα συνεχίσει να το κάνει, με την ίδια προσήλωση στις αξίες του δημοκρατικού φιλελευθερισμού και στην ανάγκη να αφήσουμε πίσω ό,τι μας διχάζει. Η κοινωνία έχει μνήμη και κρίση.
Αυτοί, λοιπόν, είναι…
Και αυτή είναι η διαφορά μας.
