Άρθρο του Βουλευτή Β΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Θεόδωρος Καράογλου στην ιστοσελίδα «Vimapress.gr», που δημοσιεύτηκε την Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2022
«Ο αθλητισμός δεν είναι προέκταση του εγωισμού μας»
Ο αθλητισμός δεν είναι προέκταση του εγωισμού μας! Το έχω τονίσει επανειλημμένα, το επαναλαμβάνω ξανά με αφορμή τη στυγερή δολοφονία του 19χρονου Άλκη, ο οποίος έχασε τη ζωή του επειδή μια ομάδα νεαρών πίστεψε ότι μια οπαδική προτίμηση έχει μεγαλύτερη αξία από οτιδήποτε άλλο...
Μόνο που το νόημα του αθλητισμού δεν είναι αυτό! Και σε καμία περίπτωση ένας αθλητικός αγώνας δεν αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου...
Λαμβάνοντας, λοιπόν, υπόψη τα δεδομένα, άπαντες οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η φράση «καταδικάζουμε τη βία», που γράφτηκε και ειπώθηκε κατά κόρον τις τελευταίες ημέρες, πρέπει να γίνει αφετηρία να σπάσουμε το απόστημα.
Στο πλαίσιο αυτό η Κυβέρνηση πορεύεται με τρεις κατευθυντήριους άξονες για την αντιμετώπιση των φαινομένων της οπαδικής βίας. Μέτρα όπως η ακόμα μεγαλύτερη αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου σε ό,τι αφορά στη λειτουργία των Λεσχών Φιλάθλων και των παραρτημάτων τους, οι αναγκαίες προσαρμογές του ποινικού κώδικα και η εντατικοποίηση των ελέγχων από πλευράς της Ελληνικής Αστυνομίας που ανακοινώθηκαν τα τελευταία 24ωρα, προστίθενται σε μια σειρά άμεσων και αποτελεσματικών κυβερνητικών παρεμβάσεων που προηγήθηκαν από το 2019 έως σήμερα για την ενίσχυση των μηχανισμών πρόληψης και ελέγχου. Αναφέρομαι στην επιστροφή του «ιδιώνυμου», η εφαρμογή του οποίου μείωσε τα κρούσματα βίας στον επαγγελματικό αθλητισμό κατά 80%, στη ρύθμιση των οργανωμένων μετακινήσεων των οπαδών, στην επέκταση των τοπικών και χρονικών ορίων εφαρμογής των ποινικών διατάξεων για πράξεις αθλητικής βίας που έχουν αμιγώς οπαδικά κίνητρα, αλλά και στη δυνατότητα που δόθηκε στην ΕΛ.ΑΣ. να διενεργεί δειγματοληπτικούς ελέγχους στους κατόχους εισιτηρίων κατά την έλευσή τους στις αθλητικές εγκαταστάσεις.
Πρώτα ως γονιός και μετά ως ενεργός πολίτης συμμετέχω και εγώ στο δημόσιο διάλογο καταθέτοντας τρεις ακόμα πρωτοβουλίες οι οποίες πιστεύω ότι κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Η πρώτη αφορά στην αυστηροποίηση των ελέγχων στους νόμιμους εκπροσώπους των συνδέσμων. Ως φυσικά πρόσωπα πρέπει να διώκονται όταν διαπιστώνονται παραβατικές συμπεριφορές από τους συνδέσμους που εκπροσωπούν. Η δεύτερη έχει να κάνει με τον ρόλο που διαδραματίζουν τα οπαδικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που για χάρη του κλικ και της ακροαματικότητας περνούν πολύ συχνά από την ενημέρωση στην υπερβολή. Τέλος, τη «φωτιά» της οπαδικής βίας πυροδοτούν και οι δηλώσεις αθλητικών παραγόντων, οι οποίοι πολλές φορές με τα λεγόμενα και τις πράξεις τους δεν συμβάλλουν στον κατευνασμό της έντασης.
Εφόσον το πάθημα δεν γίνει επιτέλους μάθημα, εκτιμώ ότι ο αποκλεισμός των ελληνικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ίσως θα έπρεπε να εξεταστεί ως μοχλός πίεσης.
Συνοψίζοντας, το συμπέρασμα είναι πως δεν αρκεί να καταδικάζουμε τη βία. Ούτε φτάνει να καταδικαστούν οι αυτουργοί. Προέχει επιτέλους να μιλήσουμε ανοιχτά για όσα και όσους μετατρέπουν τους οπαδούς των ομάδων σε εχθρούς του ενός για τον άλλον, διότι δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι ο τοξικός οπαδισμός μετατρέπει τον φίλαθλο σε «στρατιώτη» και τα ομαδικά αθλήματα σε «πόλεμο».
